ជាយុវជនស្ម័គ្រចិត្ដម្នាក់ដែលបានបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសដល់ក្មេងៗភាគច្រើនជាជនជាតិដើមភាគតិចនៅក្នុងសហគមន៍ដោយមិនគិតពីប្រាក់កម្រៃ ដោយសារតែយុវជនរូបនេះយល់ថា ការសិក្សាភាសារអង់គ្លេសគឺពិតជាមានសារៈសំខាន់ណាស់សម្រាប់អនាគតក្មេងៗនៅក្នុងសហគមន៍។
ក្រៅពីប្រកបរបរធ្វើស្រែចម្ការ យុវជន វ៉ន សុផៃ មានអាយុ ២១ឆ្នាំ ជាជនជាតិដើមភាគតិចពូនងសព្វថ្ងៃរស់នៅក្នុងភូមិ អន្ត្រេះ ឃុំអរបួនលើ ស្រុកកោះញែក ខេត្ដមណ្ឌលគិរី។ សព្វថ្ងៃមានតួនាទីជា គ្រូបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសស្ម័គ្រចិត្ដមួយរូបនៅក្នុងសហគមន៍ពូនងភូមិអន្រ្តេះ។
យុវជនរូបនេះបានឲ្យដឹងថា សាលាបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសដល់ក្មេងៗជនជាតិដើមភាគតិចនៅក្នុងសហគមន៍នេះបានបង្កើតឡើងនៅឆ្នាំ ខែ សីហា ឆ្នាំ ២០២៤ មានរយៈពេលជិត១ឆ្នាំមកហើយ ដោយបច្ចុប្បន្នមានតែលោកម្នាក់ប៉ុណ្ណោះកំពុងបង្រៀនសិស្សប្រមាណ៤០នាក់ ភាគច្រើនជាកូនជនជាតិដើមភាគតិចពូនង។ ពេលបង្រៀនគឺ បានបែងចែកជា២វេននិង២កម្រិតម ដោយកម្រិតមូលដ្ឋានគ្រឹះ និងកម្រិតអ្នកចេះខ្លះៗ ដោយបង្រៀន២ម៉ោងក្នុង១ថ្ងៃ ចាប់ពីថ្ងៃ ចន្ទ ដល់ សុក្រ ដូចកាលវិភាគរបស់សាលារដ្ឋដែរ។ យុវជនរូបនេះយល់ថា ការបង្កើតសាលាបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសដល់ក្មេងៗនៅក្មុងសហកមន៍នៅពិតជាល្អ ព្រោះជាមូលដ្ឋានគ្រឹះកម្រិតដំបូង។
យុវជនរូបនេះបន្ថែមថា បន្ទាប់ពីបានចូលរួមជាយុវជនស្ម័គ្រចិត្ដបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសមក ធ្វើឱ្យរូបគាត់យល់កាន់ច្បាស់ពីអត្ថប្រយោជន៍នៃការចេះភាសាអង់គ្លេស ហើយរឹតតែមានឆន្ទៈក្នុងការចង់ជួយលើកកម្ពស់ការរៀនភាសាអង់គ្លេសក្នុងសហគមន៍ថែមទៀត។
……………………វីដេអូរបស់យុវជន វ៉ន់ សុផៃ (១)………………………….
យុវជនស្ម័គ្ររូបនេះបន្ថែងថា ការបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសដល់ក្មេងៗនៅក្នុងសហគមន៍ពិតជាបានរួមចំណែកយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការជួយដល់សហគមន៍ ជាពិសេសកុមារ ដោយសារអាចឲ្យពួកគេយកទៅប្រើប្រាស់និងរៀនបន្តនៅថ្នាក់វិទ្យាល័យ និងមហាវិទ្យាល័យបាន។ ប្រភពដដែលរៀបរាប់ថា អត្ថប្រយោជន៍នៃការបង្កើតសាលាបង្រៀនភាសាអង់គ្លេសដល់ក្មេងៗដោយមិនគិតពីប្រាក់កម្រៃនៅក្នុងសហគមន៍មានដូចជា អាចជួយដល់ក្មេងៗដែលមិនមានលទ្ធភាពបង់ថ្លៃសាលា និងក្មេងៗដែលនៅតំបន់ដាច់ស្រយាលផងដែរ។
…………………..វីដេអូរបស់យុវជន វ៉ន សុផៃ (២)………………………
លោកស្រី យ៉ាត យ៉ានី អាយុ ៣៣ឆ្នាំ ជាអាណាព្យាបាលសិស្សមួយរូបនៅក្នុងសហគមន៍យល់ឃើញថា សកម្មភាពការបង្រៀនរបស់យុវជន វ៉ន សុផៃ ពិតជាល្អ ព្រោះគាត់មានការព្យាយាមនិងក្នុងការបង្រៀនសិស្ស និងបានលះបងពេលវេលាផ្ទាល់ខ្លួនស្ម័គ្រចិត្ដមកបង្រៀនសិស្សដោយមិនគិតពីប្រាក់កម្រៃ។ លោកស្រីថា ចំណុចសំខាន់នោះទោះបីគាត់មិនមែនជាអ្នកដែលរៀនសូត្របានជ្រៅជ្រះដល់ថ្នាក់បណ្ឌិត ឬ បរិញ្ញាប័ត្រ ប៉ុន្តែគាត់មានការតាំងចិត្តខ្ពស់ក្នុងការចែករំលែកចំណេះដឹងទៅដល់ កុមារ និងយុវជនក្នុងសហគមន៍។
ក្នុងនាមជាអាណាព្យាលលោកស្រី បានជួយគាំទ្រដូចជា ថវិកា និង សម្ភារៈផ្សេងៗផងដែរ ហើយកន្លងមកលោកស្រី ក៏បានផុសចែករំលែកតាមបណ្ដាញសង្គម ហ្វេសប៊ុក ដើម្បីស្វែងរកជំនួយពីសប្បុរសជន ឬ ក៏តាមរយៈមិត្ដភក្ដិដែលលោកស្រីស្គាល់ ដោយកន្លងមកក៏មានការជួយជាថវិការខ្លះតាមរយៈលោកស្រីដែរ។
……………………វីដេអូ លោកស្រី យ៉ានី ……………..……………
លោកស្រី បានសំណូមពរ ឱ្យអាណាព្យាបាលសិស្សទាំងអស់ អាជ្ញាធរពាក់ព័ន្ធ និងអង្គការផ្សេងៗ ជួយគាំទ្រដល់សកម្មភាពស្ម័គ្រចិត្តទាំងនេះ ដ្បិតជាប្រយោជន៍ដល់សហគមន៍ និងអនាគតរបស់កុមារ ពិសេសកុមារជាជនជាតិដើមភាគតិចផងដែរ។
លោក គង់ សុធា មេភូមិអន្ត្រេះ អាយុ ៤៥ឆ្នាំ បាននិយាយថា មុនពេលបើកបង្រៀន និងប្រមូលសិស្សឱ្យមករៀនភាសាអង់គ្លេស យុវជនបានមកសហការជាមួយនិងអាជ្ញាធរមូលដ្ឋាន ដើម្បីស្នើសុំការបង្រៀន។ លោកបន្ថែមថា ការសហការនេះ ជាសញ្ញាទទួលស្គាល់ពីអាជ្ញាធរមូលដ្ឋាន ព្រមទាំងភាគីមន្ទីរអប់រំទទួលស្គាល់ផងដែរ។ លោក គង់ សុធា បន្តថា ទោះបីជាអាធ្ញាធរមូលដ្ឋានមិនបានជួយជាបដិភាគច្រើនក៏ដោយ ប៉ុន្តែខាងអាជ្ញាធរភូមិក៏បានជួយសម្របសម្រួលរត់ឯកសារការស្នើសុំបើកសាលាបង្រៀនថាតើគាត់អាចបង្រៀនបានដែរឬទេ ហើយមន្ទីរអប់រំក៏បានចុះហត្ថលេខាទទួលស្គាល់ដែរ។
លោកយល់ឃើញថា សកម្មភាពរបស់ក្រុមយុវជនស្ម័គ្រចិត្ដបង្រៀនដល់ក្មេងៗនៅក្នុងភូមិ ពិតជាល្អ ព្រោះគ្រូបង្រៀនស្ម័គ្រចិត្ដបានជួយកៀគរក្មេងៗដែលបោះបង់ការសិក្សាឲ្យបានមកចូលរៀនឡើងវិញ និងចេះភាសាអង់គ្លេសសម្រាប់ជាទុនប្រើប្រាស់នៅក្នុងសង្គមផងដែរ។
………………………វីដេអូ លោក គង់ សុធា ……………..………
ត្រឡប់មកយុវជន វ៉ន សុផៃ វិញម្តង។ បើទោះបីជា ពេលខ្លះលោកជួបបញ្ហាប្រឈមក្នុងជីវភាពក៏ដោយ ប៉ុន្តែលោកនៅតែមានក្តីសង្ឃឹម ព្រមទាំងរីករាយនៅពេលកុមារនៅក្នុងសហគមន៍កាន់តែច្រើនមកទទួលការបង្រៀនក្រៅម៉ោងពីពួកគាត់។ បន្ថែមពីនេះ លោកនៅតែចង់ឃើញកុមារនៅតំបន់ដាច់ស្រយាលទាំងអស់ ពិសេសកុមារជនជាតិដើមភាគតិចមានឱកាសកាន់តែច្រើនសម្រាប់ការសិក្សាដើម្បីកសាងអនាគតដ៏ប្រសើររបស់ខ្លួន។
….………..………វីដេអូរបស់ លោក វ៉ន សុផៃ(៣)…………………….
……………………………….
ផលិតនិងរាយការណ៍ដោយពលរដ្ឋអ្នកសារព័ត៌មានជនជាតិដើមភាគតិចទំពួន កញ្ញា យុត រ៉ែន
