«មួយឆ្នាំហ្នឹងទៀត៩ឆ្នាំហើយ មិនទាន់បានស្គាល់ស្រុក[កំណើតខេត្តសៀមរាប]ទេ។ គិតថាឆ្នាំហ្នឹងចង់ទៅលេង ឥឡូវខ្លួនឯងពោះធំទៀត អ៊ីចឹងឆ្នាំហ្នឹងអត់ទៅទេ នៅរកលុយនៅភ្នំពេញ នៅសុំគេតាមស្តុប។ ពេលចូលឆ្នាំគេទៅលេងបាញ់ទឹក ឈរសុំ[លុយ]គេ ទុកលុយហ្នឹងឆ្លងទន្លេ ព្រោះយើងអត់មានប័ណ្ណក្រីក្រ ណាមួយកន្លែងទិញអេតចាយគេបិទទ្វារ [ហើយ]យើងត្រូវការរកលុយឱ្យកូន ឱ្យក្មួយទុកស៊ីចាយ។ ពេលខ្លះទៅ គ្រាន់តែយើងឈរមើលគេ វាសប្បាយហើយ»។
នេះជាសម្តីរបស់អ្នកស្រី វ៉ន ស្រីល័ក្ខ អាយុ២៨ឆ្នាំ ជាអ្នកប្រកបរបររើសអេតចាយក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ ដែលបាននិយាយទាំងអួលដើមក មកកាន់អ្នកសារព័ត៌មានNewsroom Cambodia។
ស្ថិតក្នុងសំលៀកបំពាក់ពណ៌លឿង អង្គុយលើសំបកកេសស្រាបៀ ត្រង់ផ្លូវតូចមួយកន្លែងនៅម្តុំផ្សារអូរឬស្សី អ្នកស្រី វ៉ន ស្រីល័ក្ខ បានរៀបរាប់ថា បច្ចុប្បន្ននេះ មុខរបររើសអេតចាយ មិនអាចរកចំណូលបានច្រើននោះទេ ដោយក្នុងមួយថ្ងៃៗ អ្នកស្រីដើររើសសំបកកំប៉ុង និងសំបកកេសស្រាបៀជាដើម តាំងពីព្រឹករហូតដល់យប់ជ្រៅ អាចរកចំណូលបាន១ម៉ឺនរៀលប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកស្រីត្អូញត្អែរថា ចំណូលនេះ មិនអាចជួយទំនុកបម្រុង និងចិញ្ចឹមបីបាច់កូន និងក្មួយតូចៗអាយុក្រោម៨ឆ្នាំ ចំនួន៤នាក់ ដែលស្ថិតក្រោមការចិញ្ចឹមបីបាច់របស់អ្នកស្រីនោះទេ ខណៈអ្នកស្រី ក៏កំពុងមានផ្ទៃពោះកូនទីពីរ អាយុជាង២ខែមកហើយ។
ចំពោះចំណូល១ម៉ឺនរៀលក្នុងមួយថ្ងៃនេះ អ្នកស្រី ស្រីល័ក្ខ ត្រូវចំណាយលើម្អូបអាហារប្រចាំថ្ងៃ ចាត់ចែងការសិក្សាររបស់កូនប្រុសអាយុ ៧ឆ្នាំ ដែលរៀនថ្នាក់ទី២នៅសាលាបឋមសិក្សាបាក់ទូក បង់ថ្លៃបន្ទប់ជួល៧០ដុល្លារក្នុងមួយខែ ដើម្បីឱ្យកូននិងក្មួយតូចៗមានទីជម្រករស់នៅសមរម្យ បង់ថ្លៃពេទ្យនៅពេលអ្នកស្រីទៅពិនិត្យផ្ទៃពោះ និងត្រូវមើលថែស្វាមី និងសាច់ញាតិចំនួនពីរនាក់ផ្សេងទៀត ដែលមានបញ្ហាសតិអារម្មណ៍។
ដើម្បីបានចំណូលបន្ថែម អ្នកស្រីថា នៅពេលដែលឃើញទីកន្លែងណាមានរោងបុណ្យ ឬរោងការ គឺអ្នកស្រី និងកូនប្រុសរបស់អ្នកស្រី តែងតែសុំម្ចាស់កម្មវិធី បោសសម្អាតទីធ្លា ដើម្បីអាចសុំបាយម្អូប ដែលគេសល់យកមកកំដៅទុកហូប ហើយម្ចាស់កម្មវិធីខ្លះក៏ឱ្យប្រាក់កម្រៃបន្តិចបន្តួចផងដែរ។
ក្នុងទឹកមុខក្រៀមក្រំ អ្នកស្រីប្រាប់ថា រូបគាត់ក៏ធ្លាប់ចង់សម្លាប់ខ្លួនជារឿយៗផងដែរ ក៏ប៉ុន្តែពេលគិតចុះគិតឡើង និងព្រួយខ្លាចកូនតូចៗរបស់អ្នកស្រី មានបញ្ហាផ្លូវចិត្តដូចប្តីដែរនោះ ទើបអ្នកស្រីលែងគិតខ្លី និងឈប់សម្លាប់ខ្លួន។
អ្នកស្រីបន្តថា៖ «ពួកគាត់នៅតូចៗអ៊ីចឹង ត្រូវការភាពកក់ក្តៅច្រើន ហើយបើយើងគិតខ្លី[សម្លាប់ខ្លួន]ទៀត គាត់មានវិប្បដិសារី យំ។ ដល់អ៊ីចឹងយើងខ្លាចគាត់ហ្នឹង កើតជំងឺអូទីហ្សីមទៀត ព្រោះខ្ញុំឃើញប្តីខ្ញុំ គាត់កើតជំងឺអ៊ីចឹងបាត់ហើយ»។
បើតាមអ្នកស្រី វ៉ន ស្រីល័ក្ខ ប្តីរបស់អ្នកស្រី ទើបតែមានបញ្ហាសតិអារម្មណ៍ បន្ទាប់ពីម្តាយបង្កើតបានស្លាប់នៅក្នុងហេតុការណ៍ប្រជៀតគ្នាទៅយកអាំងបាវប្រមាណ ៤ម៉ឺនរៀល នៅផ្ទះឧកញ៉ាល្បីឈ្មោះម្នាក់ក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ ក្នុងពេលអំឡុងចូលឆ្នាំចិន កាលពីខែកុម្ភៈ ឆ្នាំ២០២៥។
ដោយជួបការលំបាកក្នុងជីវភាព រកព្រឹកខ្វះល្ងាចបែបនេះ ស្ត្រីប្រកបរបររើសអេតចាយរូបនេះ ព្រួយបារម្ភខ្លាចគ្មានលុយទៅពេទ្យ ឆ្លងទន្លេកូនទីពីររបស់ខ្លួន ខណៈគ្រួសារអ្នកស្រីក៏គ្មានប័ណ្ណសមធម៌ ឬបណ្ណក្រីក្រ។
ស្ត្រីវ័យ២៨ឆ្នាំរូបនេះ រៀបរាប់ទាំងទឹកភ្នែករលីងរលោងថា៖ «បើនិយាយដល់ចំណុចហ្នឹង យើងពិបាក យើងស្មុគស្មាញច្រើន ទី១យើងមើលអត់ឃើញ យើងរើសអេតចាយ យើងពោះធំ ងាយទទួលរងសម្ពាធច្រើន និយាយរួមទៅវាពិបាកខ្លាំង។ ដល់ពេលអ៊ីចឹង យើងអត់ដឹងនិយាយថាម៉េច វាពិបាកខ្លាំង។ ហើយទី២ទៀត យើងភ័យថាខ្លាចយើងឆ្លងទន្លេ យើងអត់ដឹងថាក្នុងរយៈពេល៩ខែ១០ថ្ងៃហ្នឹង ពេលខ្លះយើងកើតមុនខែក៏មាន ពេលខ្លះយើងកើតក្រោយអេកូ៤ ឬ១០ថ្ងៃក៏មាន ហើយពេលខ្លះយើងរើសអេតចាយ យើងលើកធ្ងន់ ដល់អ៊ីចឹងវាអាចប៉ះពាល់ អ៊ីចឹងហើយយើងប្រឈមមុខច្រើន ហើយដល់ពេលយើងអត់ប័ណ្ណក្រីក្រ យើងមានលុយឯណាទៅមើលភ្លាមៗ ព្រោះយើងចិញ្ចឹមក្មួយ ចិញ្ចឹមកូន ចិញ្ចឹមប្អូនសរសៃប្រសាទ ឯណាលុយផ្ទះ ឯណាលុយទឹកភ្លើង ១០០ជំពូក ហើយយើងសល់លុយឯណាសម្រាប់ឆ្លងទន្លេ។ អ៊ីចឹងបានខ្ញុំថា បើសិនជាមានប័ណ្ណក្រីក្រហ្នឹង ខ្ញុំអរម៉ង តែខ្ញុំសុំគេវាអត់បានផល យើងដឹងសុំគេម៉េចទៀត»។
ប័ណ្ណសមធម៌ ឬភាសាសាមញ្ញហៅថា ប័ណ្ណក្រីក្រ គឺជាយន្តការរបស់រាជរដ្ឋាភិបាលសម្រាប់កំណត់អត្តសញ្ញាណគ្រួសារក្រីក្រ និងងាយរងគ្រោះ ដើម្បីប្រើប្រាស់ជាមូលដ្ឋានសម្រាប់ការគិតគូរផ្តល់អត្ថប្រយោជន៍ផ្នែកថែទាំសុខភាព និងជំនួយសង្គមនានាដែលចាំបាច់ ដើម្បីចូលរួមលើកកម្ពស់ជីវភាពរបស់ពលរដ្ឋទាំងនោះ។
គ្រួសារដែលមានប័ណ្ណសមធម៌ នឹងទទួលបានអត្ថប្រយោជន៍មួយចំនួន ដូចជា សេវាថែទាំ និងព្យាបាលជំងឺដោយឥតគិតថ្លៃ នៅតាមមូលដ្ឋានសុខាភិបាលសាធារណៈ ប្រាក់ឧបត្ថម្ភក្រោមក្របខណ្ឌកម្មវិធីជាតិជំនួយសង្គមក្នុងកញ្ចប់គ្រួសារ និងអន្តរាគមន៍មួយចំនួនទៀត។
មានវ័យ ៥៥ឆ្នាំ លោក សែម ទ្រី ដែលកំពុងរើសកំប៉ុសដាក់ក្នុងរទេះ ក្រោមកំដៅថ្ងៃក្តៅហួតហែង នៅម្តុំរង្វល់មូលផ្សារដើមថ្គូវ ក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ បានឱ្យដឹងថា លោកពុំមានប័ណ្ណក្រីក្រនេះទេ។ កន្លងមក លោកក៏ធ្លាប់បានដាក់ពាក្យស្នើសុំប័ណ្ណក្រីក្រ នៅរដ្ឋបាលសង្កាត់បឹងទំពន់ដែរ តែមកដល់ពេលនេះ នៅពុំទាន់មានការឆ្លើយតប ឬដំណឹងអ្វីឡើយ។
បុរសដែលប្រកបរបររើសអេតចាយ និងបានជួលបន្ទប់ស្នាក់នៅជាមួយគ្រួសារ ក្នុងសង្កាត់បឹងទំពន់ ខណ្ឌមានជ័យ រាជធានីភ្នំពេញ បានលើកឡើងទៀតថា នៅពេលដែលលោកឈឺម្តងៗ គឺមិនដែលហ៊ានទៅពេទ្យឡើយ ដោយព្យាយាមសម្រាកនៅផ្ទះ និងលេបថ្នាំតិចតួចដែលទិញពីឱសថស្ថាន ព្រោះតែលោកមិនមានលុយ ហើយក៏មិនមានប័ណ្ណក្រីក្រ។
លោកថា៖ «នៅពេលយើងអត់មានប័ណ្ណក្រីក្រ កាលណាទៅពេទ្យ ត្រូវការលុយ។ ទៅម្តងចំណាយ ដប់ ម្ភៃ[ម៉ឺន] យើងមានលុយឯណា។ បើយើងរកមួយថ្ងៃអត់គ្រប់ចាយមួយថ្ងៃផង ទម្រាំទៅពេទ្យទៀត យើងមានលុយឯណាចំណាយ។ បើមានប័ណ្ណក្រីក្រ យើងដូចបានរបបលុយកាក់ ដល់ខែបានលុយខ្លះ អ៊ីចឹងមកយើងក៏ធូរមួយកម្រិត យើងទៅពេទ្យទៅ អត់អស់លុយ អាហ្នឹងធូរមែនទែនម៉ង»។
ជាមួយគ្នានេះ បុរសម្នាក់ទៀត អាយុ៤២ឆ្នាំ ដែលកំពុងឈរក្បែរម៉ូតូរម៉កអេតចាយ គឺលោក ញឹក ហូន ទទូចសុំរដ្ឋាភិបាលឱ្យផ្តល់ប័ណ្ណក្រីក្រ ដល់អ្នកប្រកបរបររើសអេតចាយ ព្រោះលោកថា ពេលឈឺម្តងៗ គឺលោកក៏មិនហ៊ានទៅពេទ្យដែរ ដោយសារគ្មានលុយ។
បើតាម លោក ញឹក ហូន មុនពេលលោកចាប់យករបររើសអេតចាយនេះ លោកក៏ធ្លាប់ធ្វើជាជាងសំណង់កាលពី៤ឆ្នាំមុន ក៏ប៉ុន្តែពេលធ្វើជាងសំណង់ លោកក៏ប្រឈមនឹងបំណុល ក៏បានរុញច្រានឱ្យលោក ប្តូរមកចាប់របរអេតចាយនេះ ដើម្បីដោះស្រាយជីវភាព និងសងបំណុលដែលលោកជំពាក់គេ កាលពីកន្លងទៅ។
ស្ថិតក្នុងសំលៀកបំពាក់អាវដៃវែង ខោក្រណាត់ជើងខ្លី ស្បែកជើងផ្ទាត់ និងកំពុងឈរក្បែរកូនស្រីអាយុ៤ឆ្នាំ ដែលដេកលើអង្រឹងចងលើម៉ូតូរម៉កអេតចាយ នៅក្បែរទីលានចាក់សំរាម ក្នុងសង្កាត់ព្រៃស ខណ្ឌដង្កោ លោក ញឹក ហូន បានរៀបរាប់ថា៖ «ខ្ញុំពីមុន ដេកតាមរម៉ក តាមអីហ្នឹង ដេកក្រោមដើមឈើហ្នឹង ដល់ពេលនឹកឃើញមូសខាំកូន ហើយពិបាក អត់មានទឹកឱ្យកូនងូត អ៊ីចឹងក៏ទៅជួលផ្ទះគេបាន៥ថ្ងៃ [ឬ]៦ថ្ងៃហើយ»។
ដោយសារមិនមានទីលំនៅច្បាស់លាស់ និងមិនមានអត្តសញ្ញាប័ណ្ណផងនោះ ធ្វើឱ្យបុរសរូបនេះ មិនអាចទៅស្នើសុំប័ណ្ណក្រីក្រពីអាជ្ញាធរនៅស្រុកកំណើតបាន។ តែយ៉ាងណា លោកនៅតែចង់ឃើញរដ្ឋាភិបាល យកចិត្តទុកដាក់ដល់ប្រជាពលរដ្ឋដែលប្រកបរបរតិចតួច ដូចជារូបលោក តាមរយៈការផ្តល់ប័ណ្ណក្រីក្រ និងកិច្ចគាំពារសង្គមផ្សេងទៀត។
លោក វន់ ពៅ ប្រធានសមាគមប្រជាធិបតេយ្យឯករាជ្យនៃសេដ្ឋកិច្ចក្រៅប្រព័ន្ធ មានប្រសាសន៍ថា អ្នករើសអេតចាយ ប្រឈមហានិភ័យខ្ពស់ជាងគេ ទាំងសុខភាព សុវត្ថិភាព ការខ្វះខាតផ្នែកសេដ្ឋកិច្ចក្នុងគ្រួសារ ការប្រឈមគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍នៅពេលយប់ និងការចោទប្រកាន់ថា អ្នករើសអេតចាយ ថាជាចោរ ជាដើម។
បើតាម លោក វន់ ពៅ ប្រជាពលរដ្ឋដែលចាប់យករបរអេតចាយ គឺដោយសារប្រជាពលរដ្ឋទាំងនោះ ភាគច្រើនជំពាក់លុយមីក្រូហិរញ្ញវត្ថុ ឬធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ហើយអ្នកខ្លះបង្ខំចិត្តលក់ផ្ទះសំបែងដើម្បីសងបំណុលគេ ខណៈស្ត្រីមេម៉ាយ និងមនុស្សចាស់ជរាមួយចំនួនដែលគ្មានទីពឹង ត្រូវបង្ខំចិត្តមកចាប់របររើសអេតចាយនេះ ដើម្បីដោះស្រាយជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ។
លោករៀបរាប់ថា៖ «ជាពិសេសខ្ញុំមើលឃើញថា ពេលរាត្រី កូនតូចៗ គឺជាពេលសម្រាករបស់កូនក្មេង ក៏ប៉ុន្តែគាត់ទៅរើសអេតចាយជាមួយឪពុកម្តាយ គឺជារឿងមួយដែលយើងសោកសង្រែងខ្លាំងមែនទែន។ ចំនុចសំខាន់មួយទៀត គឺស្ត្រីមេម៉ាយ និងចាស់ជរា គឺគ្មានអ្នកណាគាំពារ គ្មានអ្វីៗជាទីពឹង។ ប្រឈមមុខមួយទៀត ប្រាក់ចំណូលឥឡូវ គឺមិនទៀងទាត់ទេ អ្នកខ្លះ រើសមួយថ្ងៃ មិនអាចទិញអាហារហូបមួយថ្ងៃបានទេ»។
លោកជំរុញឱ្យរដ្ឋាភិបាល គិតគូរកិច្ចគាំពារសង្គម និងផ្តល់ប័ណ្ណក្រីក្រដល់អ្នកប្រកបរបររើសអេតចាយ ពីព្រោះលោកថាកិច្ចគាំពារសង្គម គឺជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃសិទ្ធិរស់រានមានជីវិតរបស់ពលរដ្ឋ ដែលរួមមានទាំងជម្រកស្នាក់នៅសមរម្យ ប្រាក់ចំណូលសមរម្យ ព្រមទាំងការទទួលបានសេវាថែទាំសុខភាពសមរម្យផងដែរ។
លោកនិយាយថា៖ «គាត់គ្មានជម្រកស្នាក់នៅសមរម្យហើយ អាជ្ញាធរមូលដ្ឋានមិនទទួលស្គាល់ថាគាត់ជាប្រជាពលរដ្ឋដែលរស់នៅទីនេះ [ក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ] អ៊ីចឹងបានជាអាជ្ញាធរមូលដ្ឋានមិនបានធ្វើប័ណ្ណក្រីក្រឱ្យគាត់។ ហើយគាត់ទៅស្រុកកំណើត គេថាគាត់នៅភ្នំពេញ អាហ្នឹងគឺជាបញ្ហាមួយលំបាកមែនទែនសម្រាប់ការធ្វើប័ណ្ណក្រីក្រ។ លើកលែងតែនៅមជ្ឈមណ្ឌលនៃក្តីសង្ឃឹមតែប៉ុណ្ណោះ ក្រៅពីហ្នឹងពិបាកមែនទែន ដែលទទួលបានបានប័ណ្ណក្រីក្រនេះ»។
លោក ស្រី ដា អ្នកនាំពាក្យក្រសួងផែនការ មានប្រសាសន៍ថា គិតត្រឹមថ្ងៃទី១ ខែមេសា ឆ្នាំ២០២៥ គឺក្រសួងផែនការ បានអនុវត្តកម្មវិធី «អត្តសញ្ញាណកម្មគ្រួសារក្រីក្រ» ដើម្បីផ្តល់ប័ណ្ណសមធម៌ ដែលរួមមាន ក្រ-កម្រិត១ (ទីទ័លក្រ) ក្រ-កម្រិត២(ក្រីក្រ) ទទួលបានប័ណ្ណសមធម៌ជាង ៧១ម៉ឺនគ្រួសារ (៧១៩.៨៦៤គ្រួសារ) និងគ្រួសារងាយរងហានិភ័យ ជាង៥០ម៉ឺនគ្រួសារ(៥០១.៥៨៩គ្រួសារ) ដែលទទួលបានប័ណ្ណសមធម៌។
អ្នកនាំពាក្យក្រសួងផែនការរូបនេះ បន្ថែមថា៖ «ក្នុងករណីប្រជាពលរដ្ឋ និងគ្រួសារប្រជាពលរដ្ឋចំណាកស្រុក ឬផ្លាស់មករស់នៅក្នុងភូមិជាអចិន្ត្រៃយ៍ ដែលមេភូមិមិនទាន់បានចុះឈ្មោះក្នុងបញ្ជីជាផ្លូវការនៅឡើយ ប៉ុន្តែមេភូមិទទួលស្គាល់ថាជាប្រជាពលរដ្ឋ និងគ្រួសារប្រជាពលរដ្ឋក្នុងភូមិ ក៏អាចចាត់ទុកជាប្រជាពលរដ្ឋ និងគ្រួសារប្រជាពលរដ្ឋនៅក្នុងភូមិសម្រាប់អត្តសញ្ញាណកម្មគ្រួសារក្រីក្រផងដែរ។ បើគ្រួសារមួយបានធ្វើចំណាកស្រុកមករស់នៅភ្នំពេញជាយូរមកហើយ ជាការល្អ ប្រសិនបើគ្រួសារចុះបញ្ជីទីលំនៅជាផ្លូវការនៅទីតាំងដែលគ្រួសារស្នាក់នៅបច្ចុប្បន្ន។ សម្រាប់អ្នកដែលមិនមានការចុះបញ្ជីទីលំនៅ ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានេះអ្នកអាច ទាក់ទងអាជ្ញាធរ មូលដ្ឋាន ស្នើសុំការណែនាំពីអាជ្ញាធរមូលដ្ឋាននៅទីតាំងដែលអ្នកស្នាក់នៅ»។
ចំណែក លោក ប៉ែន បូណា អ្នកនាំពាក្យរដ្ឋាភិបាល បានលើកឡើងដែរថា បច្ចុប្បន្ននេះ ប្រជាពលរដ្ឋជាង ៧,៥លាននាក់ ទទួលបានប័ណ្ណថែទាំសុខភាពដោយឥតគិតថ្លៃ ដោយក្នុងនោះ ប្រជាពលរដ្ឋជាង ៤,៧លាននាក់ មានប័ណ្ណមូនិធិសមធម៌សុខាភិបាល និងប្រជាពលរដ្ឋជាង២,៨លាននាក់ មានប័ណ្ណប.ស.ស ផ្នែកថែទាំសុខភាព។ លោកបន្ថែមថា រដ្ឋាភិបាល មានទិសដៅជំរុញឱ្យប្រជាពលរដ្ឋមានប័ណ្ណព្យាបាលជំងឺឱ្យបានគ្រប់គ្នា។
លោកបញ្ជាក់ថា៖ «គ្រាន់បញ្ជាក់ថា គោលនយោបាយរបស់រដ្ឋាភិបាលនីតិកាលទី៧ នៃរដ្ឋសភា ដឹកនាំដោយសម្តេចធិបតី ហ៊ុន ម៉ាណែត គឺទិសដៅធ្វើម៉េច [ឱ្យ]ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរទាំងអស់មិនថាអ្នកមាន ឬអ្នកក្រទេ ឱ្យតែឈឺ ត្រូវតែទទួលបានការព្យាបាលជំងឺ ហើយជាសេវាល្អ មានគុណភាព នេះជាគោលដៅ។ ដូច្នេះបានជារដ្ឋាភិបាលជំរុញឱ្យគាត់មានប័ណ្ណព្យាបាលជំងឺឱ្យបានគ្រប់គ្នា ជាពិសេសអ្នកក្រីក្រហ្នឹងដែលជាទិសដៅមុនគេ ដែលរាជរដ្ឋាភិបាលត្រូវជួយ»។
ងាកទៅ អ្នកស្រី វ៉ន ស្រីល័ក្ខ ដែលជាអ្នកប្រកបរបររើសអេតចាយវិញ អ្នកស្រីមានបំណងប្រាថ្នាចង់មានទីជម្រកសមរម្យមួយ ដើម្បីកូនៗរបស់អ្នកស្រីអាចរស់នៅបានសម្រាប់នាពេលអនាគត។ អ្នកស្រីក៏ចង់បាននូវការគាំពារផ្នែកសង្គម ដើម្បីជួយសម្រួលដល់ជីវភាពរស់នៅរបស់គ្រួសារ ដែលកំពុងជួបការលំបាកនៅពេលបច្ចុប្បន្ននេះផងដែរ។
ស្ត្រីរូបនេះនិយាយថា៖ «បើសិនថ្ងៃណាមួយ គេធ្វើប័ណ្ណក្រីក្រឱ្យខ្ញុំ គឺខ្ញុំអរ ខ្ញុំអររកអ្វីផ្ទឹមគ្មានទេ។ អរដូច យើងរស់ឡើងវិញអ៊ីចឹង ព្រោះមានប័ណ្ណក្រីក្រ យើងមិនសង្ឃឹម រឿងលុយកាក់អីទេ។ យើងសង្ឃឹមថា ទី១ ពេលយើងឆ្លងទន្លេយើងអត់មានលុយ ទី២ យើងមានប័ណ្ណហ្នឹង កូនយើងរៀនក៏អត់អស់លុយដែរ ទី៣ ឧបមាពួកវាឈឺ យើងមានលុយឯណាសម្រាប់ទិញថ្នាំ ឬមួយខ្ញុំឈឺ ឬមួយក៏ប្អូនថ្លៃ ឬមួយប្តីខ្ញុំគាត់ឈឺ ហើយបើសិនជាមានប័ណ្ណហ្នឹង យើងអាចនាំគាត់ទៅមន្ទីរពេទ្យ សុំថ្នាំគេ ដើម្បីឱ្យគាត់លេបទៅ ក្រែងគាត់ខួរក្បាលគាត់ដំណើរការវិញ គាត់អាចជួយរកចំណូល អ៊ីចឹងយើងអាចធូរស្រាលមួយកម្រិត»៕
……………………………….
អត្ថបទ៖លាស់ លីបលីប [Lors Liblib]
